Wij zijn neergestreken in Mirissa. Over dit plaatsje in ons beloofd dat er hier een mooi strand is en dat de bebouwing pas na de palmbomen staat. Dat klop ook wel, maar een echt 'onbewoond eiland gevoel' krijgen we er nog niet van. Het is maar een kleine baai, maar wel met een leuk strand en een aantal strandtentjes waar je kunt eten. Elke avond eten we bij een strandtent die gerund wordt door een vrouw (dat zie je hier niet zo heel veel), die een zoontje heeft waarmee Jelle kan spelen.

Onderweg van Dellawella naar Mirissa zijn we gestopt bij paalvissers. Hier in het langs de zuidkust van Sri Lanka zie je op verschillende plekken in de zee palen stevig in de grond staan. Daar staan de vissers op en op die manier verdienen ze de kost. De palen wordt overgeërfd van vader op zoon en zijn, zo is ons verteld, zeer gewild onder de lokale bevolking. De plek waar wij stopte wat helaas van iets meer toeristische aard. Er waren parkeer plekken voor bussen en winkeltjes. Dan weet je het eigenlijk al: dit gaat geld kosten. Voor we er goed en wel waren had een van de vissers Jelle al op de arm en binnen een minuut stond Jelle op een paal met een hengel in de hand te paalvissen. Tja, het levert leuke foto's op, maar het wat niet helemaal wat wij in gedachte hadden. En ja, er moest gedokt worden. We gaven 1000 Rs (= 6,66 euro = een kapitaal), maar zij wilde 3000 Rs. Daarna wilde ze 2000 Rs want ze zijn zo 'poor'. Nou, daar geloven wij dus helemaal niets van. Als ze de Rupee's met 1000 tegelijk binnen halen zullen ze vast we niet zo heel 'poor' zijn. Gelukkig zagen we later wel echte authentieke paalvissers langs de kust en dat maakte het weer helemaal goed.

Voor de rest doen we het hier in Mirissa rustig aan. We gaan elke ochtend bijtijds naar het strand (tja, Jelle is nu eenmaal voor 7.00 wakker) en daar gaat Jelle voor ons koken. We hebben, bij gebrek aan een echt strandsetje, een plastic serviesje met pannetjes gekocht en een huishoudemmertje. Hij is er behoorlijk druk mee in de weer en elke keer krijgen we een bordje lekkers.

Het favoriete spel van Jelle is toch wel een badje bouwen. Erik graaft dan een kuil en samen maken ze dan een dijkje aan de kant van de zee - we blijven Nederlanders nietwaar. Links en rechts van de kuil en geultje en dat is het wachten op een grote golf die het badje vult. Dat snel de geultjes dichtgooien en Jelle kan 'lekker zwemmen' zoals hij zelf zegt. Helaas is dit systeem niet helemaal waterdicht - letterlijk en figuurlijk. Het water uit het badje zakt naar verloop van tijd in de grond en dan is het badje leeg (en Jelle ontroostbaar). Ook zijn de golven hier niet zo voorspelbaar als in Nederland: er kan opeens zo'n grote golf aankomen dat die met geweld over het dijkje heen komt, Jelle kopje onder dompelt en het hele badje egaliseert met de rest van het strand. Wij moeten dan acuut in actie springen om alle speeltjes te redden omdat die met de golf mee de zee in verdwijnen, dit alles tot grote hilariteit voor Jelle: die lacht zich werkelijk helemaal slap als hij zijn ouders door de zee ziet springen. Nou na dit alles, dan kun je dus weer op nieuw beginnen. Ja, wij blijven wel bezig.

Gisteren liepen we langs het strand en daar waren twee mannen met een net vanaf de kust aan het vissen. Ze keken waar er een school visjes zat en dan gooide ze het net eroverheen. Toen het net binnen werd gehaald zat het vol met kleine visjes van ongeveer 5 cm groot. Op het strand haalde de mannen de visjes uit het net. Jelle vond dit ook leuk, dus die heeft even meegeholpen alle visjes te verzamelen. Ze leken ons een beetje klein om te eten, maar later zagen we wel dat ze langs de weg verkocht werden.

Morgen gaan we weer verder. We gaan naar Rekawa. Daar komen in deze tijd van het jaar de groene schildpadden aan het strand om eieren te leggen. Met een beetje geluk gaan we dat zien.

Groetjes,

Erik, Brenda & Jelle