In China begroet je de mensen met Ni Hou: hallo. Mees doet het een beetje anders: hij zegt Miauw! Maakt niks uit hoor, alle Chinezen vinden Mees en ook Jelle enorm schattig. Die willen allemaal met Jelle en Mees op de foto en wij hebben er al een kreet voor: “Daar komt de fanclub weer aan.” De jongens weten dan hoe laat het is, gaan in de houding staan (nou, meestal dan, want Mees heeft er niet altijd zin in) en laten het fotonemen gebeuren. Inmiddels zijn we, zonder overdrijven, in drie dagen tijd al minstens 100 keer op de foto zijn geweest. Dan tel ik de stiekem gemaakte foto’s nog niet eens mee. Ja, ook mama en papa moeten er regelmatig aan geloven. En als we daar die mensen blij mee maken, dan doen we dat graag.

In 2005 waren we met zijn tweeën in Beijing. Dat is pas 11 jaar geleden, maar we herkennen het bijna niet meer terug. Een aantal voorbeelden:

Toen waren er nog maar twee metrolijnen, nu zijn het er 12.

Toen was de trend dat alle fietsen vervangen werden door brommers (met nog ergere smog tot gevolg) en nu zijn al deze uitlaatgassen monsters vervangen door elektrische brommers en fietsen. Zelfs in oude transport driewielers zit nu een elektromotortje ingebouwd.

Toen kwam het binnenlandse toerisme op gang, nu is het booming business: het aantal Chinese toeristen is exponentieel gegroeid. Bij de echte toeristische plekken in de stad kun je alleen maar in de stoom met de massa Chinezen mee (en ondertussen mee doen met de selfies die ze graag van ons willen maken). Het plein van de Hemelse Vrede kun je eindelijk niet meer zien: het staat helemaal vol met Chinezen.

11 jaar geleden waren er nergens security checks, nu overal. Wanneer je de metro in gaat, als je het Plein van de Hemelse Vrede op wilt, als je een museum in wilt, als je een tempel in wilt enz.

Ook zien we dat de 1 kind politiek op zijn retour is. De regels zijn een aantal jaren geleden versoepeld: wanneer beide ouders enig kind zijn, mogen zij een tweede kind. Sinds kort geld deze regel ook als maar een van de ouders enig kind is. Daarnaast is de welvaart van de Chinezen ook erg gestegen, dus nemen ze de nadelige gevolgen (geen gratis gezondheidsvoorzieningen, geen gratis onderwijs e.d.) voor lief en betalen zij dit zelf .

De gemiddelde omvang van de Chinees is behoorlijk toegenomen: de Chinezen hebben het duidelijk steeds beter.

Dan nog een laatste ding dat erg opvallend is: we maken nu veel meer contact met de mensen. Dat heeft waarschijnlijk twee redenen: wij hebben schattige jongens bij ons, en zij spreken beter Engels.

Op onze eerste dag in China hebben we het rustig aan gedaan. Wij zijn naar een park gegaan waar er kinderen met Jelle en Mees wilde spelen. Omdat ze elkaar op geen enkele manier kunnen verstaan, rennen ze dus vooral maar achter elkaar aan. Na een middagdutje zijn we naar het Huton gebied ten noorden van de Verboden Stad gegaan. Daar zijn leuke straatjes met winkeltjes en standjes waar je hapjes kunt kopen. Heeeele lekkere, zoals gefrituurde mini octopusjes, knapperige varkensoortjes, erwten ijsjes en andere vreemd uitziende dingen waar wij ons maar niet aan gewaagd hebben. Voor de jongens kochten we een ketting met een grote kraal waar hun naam in het Chinees in geschreven is. Ze zijn er erg blij mee.

Gisteren hebben we het Park met de Tempel van de Hemel bezocht. Een mooie ronde tempel die gebruikt werd om te bidden voor een goede oogst. Daar dachten wij, tussen de bomen verder op, een speeltuin te spotten. Toen we dichterbij kwamen bleek dat het fitnes apparaten waren. Voor Jelle en Mees kon dit de pret niet drukken: zij zijn lekker gaan klimmen.

Daarna door naar het Beijing Natural History Museum: het Naturalis van China. Daar staan heel veel dino skeletten en er is een heuse dino kelder met bewegende beelden (zoals living Dinosaurs) van dino’s. Mees vond dit toch wel een klein beetje spannend, maar kon het niet laten elke keer terug naar binnen te gaan.

In Beijing verblijven we in het Chinese Box Couryard Hostel. Wij kunnen dit iedereen aanbevelen. Het personeel is erg vriendelijk en doet zijn uiterste best om je met alles te helpen. Zij vinden de kinderen heel erg leuk en dat vinden de kinderen op hun beurt weer heel erg leuk! Er zijn een aantal kamers met badkamer en een aantal dorm rooms. Het publiek is heel gevarieerd en gezellig en ’s avonds zit iedereen in de gezamenlijke ruimte en worden er biertjes bij het winkeltje verderop gehaald omdat die veel goedkoper zijn. De standaard vragen zijn: Wat heb je vandaag gedaan?, Waar komt je vandaan?, Waar ga je nog naar toe?. En: Lukt dat met kinderen? Het grappige is, dan je ze een voor een de conclusie ziet trekken: als zij “groot” zijn geworden en ook kinderen hebben, kunnen ze ook nog echt wel op reis gaan. Wij zijn vaak het eerste gezin met jonge kinderen dat ze ontmoeten en gelukkig hebben we nog geen negatieve geluiden gehoord.

Gisteren hebben we in het Hostel een Dumpling Party gehad. Je mag dan samen met de kok de dumplings maken en daarna met zijn allen opeten. Nou wij kunnen melden: Jelle en Mees vinden dumplings heel erg lekker!

Vandaag stond de Verboden Stad op het programma: het paleis waar de Chinese Keizers woonden met hun gevolg. Om de mensenmassa’s te ontwijken zijn we er als het Paleis op gaat om 8:30. Het plan was goed bedacht, de uitwerking liep alleen iets anders: de hoeveelheid Chinezen op de been was enorm en het was dringen geblazen. Naar onze smaak was het eigenlijk te druk en deed het afbreuk aan het gevoel van grootsheid dat wij de vorige keer dat wij het paleis bezochten ervoeren. We hebben een extra kaartje voor de Treasure Gallery gekocht en daar waren we achteraf erg blij mee. Daar komen veel minder mensen, waardoor je echt even op je gemak kunt genieten.

We zijn nog een paar dagen in Beijing voor we door reizen naar de Chinese Muur.