Chinezen blijven toch echt een vreemd volk. Het blijft ons verbazen. We gingen met de trein van Kaifeng naar Luoyang. We hadden softseat zitplaatsen met gereserveerde stoelen. Bij het instappen viel ons al op dat er mensen in het gangpad stonden. Dat verbaast ons, omdat wij altijd alleen maar kaartjes konden kopen met een vaste plaats erop. Nou lijkt dat niet een probleem, die mensen in het gangpad, maar dat is het wel: wij moeten met al die bagage door dat gangpad heen en de Chinezen blijven als een Chinese muur staan en doen net of ze je niet horen, zien of begrijpen. Nadat ik mij met kinderen en kleine tassen door die muur had heen gedrongen, kwamen wij bij onze plaatsen waarop mensen zaden die daar duidelijk niet thuis hoorde. Zij deden ook of ze helemaal niet begrepen dat wij daar wel thuis hoorden. Ik besloot deze vervelende heerschappen in het Nederlands maar eens even uit te leggen dat ze de boom in konden en heel snel de plekken vrij konden maken. Nou, toen hadden we ineens geen ondertiteling meer nodig en werden ze door de andere Chinezen ontzettend uitgelachen. Erik, daarentegen, kwam met onze twee grote bagage stukken (een op de rug, een op wieltjes) met geen mogelijkheid door de “muur” heen. Hij heeft zich er uiteindelijk maar doorheen gebeukt. Maakt niet uit hoor, dat doen de Chinezen zelf ook, hebben wij later gezien.

In Luoyang komen we het volgende Unesco werelderfgoed tegen: de Longmen grotten. Hier vindt je, net als in Datong, heel veel grotten met ontelbaar veel Boeddha’s erin. De eerste grotten stammen uit het jaar 500. Jelle en Mees willen ze allemaal zien, hoe klein ook, dus dat betekend heel veel stappen op en af. Het was ook nog eens 35 graden, dus ik geloof dat we ons drink record van deze vakantie gebroken hebben: we hebben met zijn vieren 16 flesjes drinken weg geklokt! Terug in het hotel konden we onze T-shirts uitwringen, maar het hebben wel alles gezien!