Na ons laatste verhaal hebben we alweer van alles gezien en gedaan. We zijn inmiddels aangekomen in Galle en het is alweer de laatste avond in deze leuke stad, maar daarover straks meer.

Afgelopen donderdag hebben in Aluthgama een boottocht gemaakt over de rivier. We hebben heel wat grote (meer dan 1 meter lang) varanen gezien en wat vogels. Helaas niet de overweldigende hoeveelheid dieren de ons belooft was, maar toch nog wel leuk. Jelle had het al sinds het begin van de vakantie dat hij op een boot wilde, dus die was helemaal in zijn element.

Ergens halverwege kwam een kano ons tegemoet en die had een baby krokodil bij zich. Die mochten we allemaal even vasthouden (waarna die een kleine vergoeding wilde, het blijft wel Azië!) en zelfs Jelle wilde de krokodil ook even vasthouden. Daarna heeft hij de have weg het krokodillen lied gezonden: 'Onder mij bed, onder mijn bed ligt een groene krokodil. Hij wacht, hij wacht de hele nacht, shhhht, onopvallend en heel stil........'

Op vrijdag zijn we met de tuk tuk naar Galle gereden. Op deze manier kon de tuk tuk chauffeur ons laten zien wat hier allemaal gebeurt is tijdens de tsunami. Nou, dan moet je toch even slikken. Er staan nog altijd heel veel ruïnes van huizen. Ze staan er nog om de simpele rede dat de mensen die daar woonde er meestal niet meer zijn en dus ook hun plekje niet meer komen claimen. Daarnaast zijn er ook mensen die nog maar in hun eentje over zijn er daar niet meer willen wonen. We zijn langs het stuk spoor gereden waar een complete trein door de golven meters verderop terecht is gekomen. Erg indrukwekkend allemaal. Er is ook een foto museumpje met daarin allemaal foto's over de tsunami en net erna. Als je op de plek komt die je die we allemaal op de televisie hebben gezien (zaten we niet allemaal aan de buis gekluisterd?) dat wordt het toch wel heel erg echt.

De eigenaar van het hotel in Galle (daar zitten we nu) vertelde ons dat hij op het moment van de tsunami onderweg was naar het vliegveld om zijn vriendin op te halen. Hij kreeg telefoon van zijn broer dat hij onder geen beding terug moest komen naar Galle, want de zee deed heel raar er het was gevaarlijk. Hij dacht dat het een grap was, maar op het vliegveld aangekomen zagen ze daar op televisies wat er aan de hand was. Ze zijn toen het hoger gelegen gebied in gegaan om af te wachten wat er verder zou gebeuren. Toen duidelijk werd dat er geen vloedgolven kwamen zijn ze terug gegaan. Hij zei: 'Ik zocht naar Galle... het was er niet meer.' Het enige dat er na de tsunami nog stond was he fort dat in de 17^e eeuw door de Nederlanders is gebouwd. Dit is ook waar hij woont en toen hij bij zijn huis kwam bleek dat zijn familie gelukkig ongedeerd was. Het fort heeft, ongelofelijk maar waar, maar weinig schade geleden. Het busstation dat net achter het fort ligt, was compleet van de aardbodem verdwenen. We hebben er foto's van gezien, maar je kunt het je niet voorstellen.

Nu gaan we weer over naar de gezellige verhalen.

We zijn in Galle. Galle heeft een fort dat, zoals gezegd, in de 17^e eeuw door de VOC is gebouwd. We reden met de tuk tuk hier naartoe. Eerst kom je door de nieuwe stad dat heel gewoon Aziatisch is, en dan kom je door de meters dikke toegangspoort en stap je terug in de tijd. Binnen de muren van het fort staat het vol met oude Nederlands koloniale huizen, villa's en overheidsgebouwen omringt door een grote walmuur. Het is echt een heerlijke plek om te zijn. Leuke straatjes, mooie huisjes, gezellige eettentjes en knusse winkeltjes. Er zit wel een prijkaartje aan deze bijvoeglijk naamwoorden, want alles is wel een beetje duurder dan elders. Maar: het is wet waard! Ons guesthouse staat langs de walmuur en vanaf ons dakterras kijken we erover uit en kunnen we de zee zien. Zo rond 4 uur in de middag wordt het steeds drukker op de walmuur omdat de lokalen dan gaan wandelen, vliegeren, een ijsje eten of een potje cricket spelen. En, als ultiem souvenir voor de echte Nederlander, hebben we zelfs een aantal VOC muntjes weten te scoren.

Naast ons guesthouse staat een eethuisje (van de broer van de guesthouse eigenaar) waar we 's avonds lekker eten. Hij heeft een gloed nieuwe, vers van de pers, uitgebouwd met alle mogelijke accessoires tuk tuk voor de deur staan. Hij is, om maar even met de woorden van Tieneke Schouten te spreken, 'zo trots als een aap met zeven l**len'. Jelle mocht even achter het stuur zitten en ook even gas geven. Toen moest mama ook in de tuk tuk, en weet je waar wij heen gingen? Naar oma klok natuurlijk! Jelle zou ons wel even rijden.

Morgen gaan we weer verder en strijken we neer langs het strand. We hebben een tip gekregen van andere gasten en daar gaan we maar eens even kijken. We hebben eigenlijk wel zin in een paar dagen niets doen. Nu weten de mensen die ons goed kennen dat we naar niet zo heel goed in zijn, maar we gaan ons best doen.

Groeten,

Erik, Brenda & Jelle