We gaan op reis. En dit keer weer een verre reis: we gaan naar China!

Jelle en Mees hebben er zin in: Mees wil heel graag op de “Chimeense” Muur en Jelle krijgt uit naar het terracotta leger. En paps en mams? Nou, die hebben vooral zin in het gevoel van vrijheid die je voelt als je zo reist: je eet wanneer je honger hebt, drinkt wanneer je dorst hebt en doet alles op het tempo dat jou aan staat. Na het enerverende jaar dat we hebben gehad, is dat zeer welkom.

Dat we nu een “groot” kind mee menen kunnen we wel merken: Jelles kleren beginnen plaats in te nemen. Dus Jelle heeft zijn eigen backpack gekregen. Daarin zit zijn Readybed (een luchtbed met slaapzak eromheen), zijn schoenen en zijn kleren.

Wij hebben ook nog twee grote rugzakken, een dag rugzak en een cameratas. Daar gaat alles in.

Voor mensen die overwegen naar China te reizen: je moet je wel goed voorbereiden. Een Chinees visum kost 125 euro (!). Als je in Den Haag woont, kan je die bij het Chinese visumkantoor zelf regelen. Wij hebben het bij een eerdere reis zelf gedaan en die ervaring heeft ervoor gezorgd dat wij een visum bureautje hebben betaald dit voor ons te doen. De rijen zijn enorm, de bureaucratie ongelofelijk en de stress het gewoon niet waard.

En visum voor 30 dagen krijg je meestal wel, een visum voor 90 dagen niet. Dit heeft te maken met het feit dat er veel zogenaamde stagiaires naar China komen en dan daar verblijven als toerist terwijl ze werken. De Chinese regering wil dat niet en heeft dus de visumregels aangescherpt. Wij hadden een reis van 30 dagen in gedachten, maar toen werden onze vluchten gewijzigd en werden het er 31. We hebben het visum gelukkig wel gekregen (voor 35 dagen). Dit had volgends het visumbureau ermee te maken dat wij overduidelijk echt toeristen zijn, we reizen met een gezin en heel goed konden aangeven wat we in China allemaal gaan doen.

Nog een ding waar we rekening mee moesten houden: medicijnen. Jelle neemt sinds kort een medicijn dat onder de Opiumwet valt. Nu moet je in China niet denken dat dit wel los loopt: voor je het weet zit je in de cel. Dus dit is wat je doet:

1. Vraag een Engelstalige verklaring van medicijngebruik van de behandelaar met stempel (nummer 1).

2. Stuur deze naar het CAK voor een Schengenverklaring (let op, kan 8 weken duren). Je krijgt de verklaring terug met stempel nummer 2.

3. Ga naar het ministerie ven buitenlandse zaken om de verklaring te laten legaliseren: stempel nummer 3 (opsturen kan ook , maar dat kan dan weer 4 weken duren).

4. Gaan naar het consulaat van China, laat het document daar een week achter en haal het daarna op met, je raad het al, stempel nummer 4!

Met alle benodigde documenten op stap kunnen we nu echt vertrekken.

PS: Het volgende verhaal zal beveiligd zijn door een wachtwoord: alblas. Dit om te voorkomen dat we ongenode gasten in ons huis krijgen.